Εδώ και μερικά χρόνια μάχομαι με κάθε δυνατό για εμένα τρόπο, ώστε να καταργηθούν οι ανεξέλεγκτες πρακτικά αναγνωρίσεις στα ράλι και να προχωρήσουμε στην νέα εποχή για τον κόσμο των ράλι, σε αυτή δηλαδή που βρίσκεται ο υπόλοιπος πλανήτης από το 1998. Η αλήθεια είναι ότι ίσως και να θεωρούμαι “γραφικός” από τη διαρκή επιμονή μου, αλλά ίσως και να προαλείφεται κάποια αλλαγή στο εγγύς μέλλον, δεδομένης της απάντησης που τον τελευταίο καιρό λαμβάνω αρκετά τακτικά από ιθύνοντες και οργανωτές, ό,τι δηλαδή, συμφωνούμε, αλλά δεν ξέρουμε πώς να αστυνομεύσουμε τις αναγνωρίσεις.
Δεν πρόκειται να αναλωθώ και εξηγήσω, γιατί οι “άπειρες” δοκιμές ή περάσματα με ρυθμό αγώνα επιβραδύνουν την οδηγητική εξέλιξη αυτών που εντρυφούν σε αυτές, απλώς θα σας παραθέσω νούμερα και πολύ απλές στατιστικές για να καταλάβετε και οι πλέον “άπιστοι” το προφανές. Και το προφανές είναι ότι σε χωμάτινα ράλι, παρά τις όποιες προσπάθειες είτε των οργανωτών είτε των τοπικών αρχών, δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγήσουμε σε καλά χώματα ΠΟΤΕ, όσο συνεχίζονται οι ανεξέλεγκτες “αναγνωρίσεις”. Λάβετε υπ’ όψη σας φυσικά, το ξέρετε πολύ καλά, ότι τα λάστιχα των αναγνωρίσεων είναι ελεύθερα, δηλαδή καθαρόαιμα αγωνιστικά (τρακτερωτά), τα οποία σε συνδυασμό με τις άπειρες διελεύσεις με σχεδόν αγωνιστικά αυτοκίνητα (σε κάποιες περιοχές και με αγωνιστικά) διαλύουν το έδαφος των ειδικών διαδρομών, μετατρέποντάς τες σε “σπαστήρια” της δεκαετίας του 1970. Τελευταίο παράδειγμα; Το Φθιώτιδας του 2023. Και θα μου πείτε, μας νοιάζει αν είναι σπαστήρι η διαδρομή; Θα είναι για όλους. Ναι! Θα είναι για όλους, αλλά έχουμε τεράστιο αριθμό εγκαταλείψεων.
Ας μιλήσουμε με νούμερα και να συγκρίνουμε τα χωμάτινα ράλι μας με τους ιταλικούς αντίστοιχους αγώνες. Αλήθεια, πόσοι τερματίζουν στην Ελλάδα και πόσοι στην Ιταλία σε χωμάτινα ράλι;
Ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω πίνακα 1 . Περιλαμβάνει 12 αγώνες τη διετία 2022, 2023. Τέσσερις ελληνικούς και οκτώ ιταλικούς. Οι στήλες του πίνακα δεν χρήζουν ερμηνείας. Απλώς σας αναφέρω ότι το ποσοστό εγκαταλείψεων είναι ο αριθμός των εγκαταλείψεων ανά αγώνα διηρημένος δια του αριθμού των εκκινούντων στον αντίστοιχο αγώνα. Εννοείται φυσικά ότι η μέση ωριαία ταχύτητα αναφέρεται στον νικητή του αγώνα.
Στον πίνακα 2 κάτω από τη στήλη “STARTS” είναι οι εκκινήσεις με 0 για την Ελλάδα και 1 για την Ιταλία, “STAGES” είναι το μήκος των ειδικών, “AVERAGE”, είναι η μέση ταχύτητα του νικητή και “%ABANDONED” είναι το ποσοστό εγκαταλείψεων, όπου πάντα με 0 είναι η Ελλάδα κι με 1 η Ιταλία. Η 3η γραμμή του πίνακα 2 “Median” είναι η διάμεσος ή η τιμή που πάνω και κάτω από αυτή βρίσκονται οι μισές παρατηρήσεις, ενώ η “Mean” είναι η μέση τιμή, ο μέσος όρος, των αντιστοίχων στηλών.
Με λόγια, στους 4 ελληνικούς αγώνες εκκίνησαν κατά μέσο όρο 35,75 πληρώματα ενώ στους 2 αγώνες εκκίνησαν πάνω από 40 και στους άλλους 2 κάτω από 40 συμμετέχοντες, όταν στην Ιταλία σε 8 αγώνες εκκίνησαν κατά μέσο όρο 65,875 πληρώματα, με τους μισούς αγώνες να έχουν πάνω από 65 συμμετοχές και τους άλλους μισούς να έχουν κάτω από 65 συμμετοχές . Το μέσο μήκος των ελληνικών ειδικών είναι 85,6 χλμ έναντι 70,9 χλμ των ιταλικών, ο Ιταλός νικητής πετυχαίνει μέση ωριαία 89,9 χλμ έναντι 83,35 του Έλληνα νικητή. Το πλέον ενδιαφέρον είναι ο αριθμός των εγκαταλείψεων (ποσοστό επί τοις εκατόν). Στους μεν ελληνικούς αγώνες εγκαταλείπει το 38,67% των εκκινούντων ενώ στους ιταλικούς το 22,66% των εκκινούντων.
Το κατάλληλο στατιστικό τεστ στον πίνακα 3 μας πληροφορεί ότι η πιθανότητα η διαφορά ανάμεσα στις εγκαταλείψεις σε ελληνικούς και ιταλικούς αγώνες μπορεί να θεωρηθεί προιόν τύχης,είναι μόλις 1,6 φορές κάθε 100, άρα έχουμε βάσιμες υποψίες να υποθέσουμε ότι αυτή η διαφορά είναι συστηματική και αποδίδεται σε κάποιους παράγοντες. Θα μπορούσε κάποιος εύλογα να υποθέσει ότι αφού πραγματοποιούμε περισσότερα χλμ ειδικών θα έχουμε και περισσότερες εγκαταλείψεις. Η “μπακαλίστικη” αλλά ολόσωστη μέθοδος λέει ό,τι στην Ελλάδα κάνουμε κατά μέσο όρο (85,6-70,9)/70,9=20,73% περισσότερα χιλιόμετρα ειδικών ανά αγώνα σε σχέση με την Ιταλία και έχουμε κατά μέσο όρο (38,67-22,66)/22,66=70,65% περισσότερες εγκαταλείψεις ανά αγώνα. Φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ! Η μεταβολή των εγκαταλείψεων είναι δυσανάλογα μεγάλη με την μεταβολή του μήκους των ειδικών! Άρα σε κάτι άλλο οφείλονται οι εγκαταλείψεις. Μήπως στην ταχύτητα; Οι ιταλικές μέσες είναι (89,92-83,35)/83,35= 7,88% πιο γρήγορες από τις ελληνικές, αλλά έχουν (22,86-38,67)/38,67=-40,88% λιγότερες εγκαταλείψεις από τους ελληνικούς αγώνες, άρα φαίνεται ότι ούτε η ταχύτητα είναι σημαντικός ερμηνευτικός παράγοντας. Ή μήπως όχι; Συσχετίζοντας την ταχύτητα των ειδικών με τις εγκαταλείψεις διαφαίνεται μία ασθενική αρνητική συσχέτιση μεταξύ τους, δηλαδή στις γρήγορες ειδικές φαίνεται να εγκαταλείπουν κάπως πιο λίγοι σε σχέση με τις αργές ειδικές, τουλάχιστον στο δείγμα των 12 αγώνων που χρησιμοποίησα.
Είναι γενικά παραδεκτό, ότι και τα πιο καλά προετοιμασμένα αγωνιστικά αυτοκίνητα, ταλαιπωρούνται περισσότερο, άρα εγκαταλείπουν πιο εύκολα σε κακούς δρόμους. Σε ειδικές με κακή ποιότητα οδοστρώματος. Επίσης, είναι διαδεδομένος ο μύθος ότι τα Ελληνικά χώματα είναι “νταμάρι” σε σχέση με τα Ιταλικά. Εδώ θα μου επιτρέψετε την παράθεση μιας προσωπικής γνώμης από την μικρή εμπειρία μου σε Ιταλικούς αγώνες ράλι. Ειδικές διαδρομές όπως για παράδειγμα οι Άγιοι Θεόδωροι ή η Ζήρεια στην Κορινθία, τα Σκούρτα ή η Θήβα στη Βοιωτία, οι Καρούτες και οι Βωξίτες στη Φωκίδα, η Βάβδος στη Θεσσαλονίκη και άλλες πολλές, οι Ιταλοί δεν τις έχουν δει ούτε στον ύπνο τους. Παρ’ όλα αυτά, επικρατεί η άποψη περί “νταμαριών” αναφερόμενοι στις Ελληνικές ειδικές.
Ξέρετε, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο χώρες (και φοβάμαι ανάμεσα σε εμάς και σε κάθε άλλη πολιτισμένη αγωνιστικά χώρα): ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ.
Εκεί, οι αναγνωρίσεις είναι 3 περάσματα με ΕΝΤΕΛΩΣ καθημερινά αυτοκίνητα και με την σημαντική σημείωση ότι ακόμη και αν αυτοκίνητο είναι εξοπλισμένο εκ κατασκευής με τρακτερωτά λάστιχα (π.χ. τύπου τζίπ), προκειμένου να συμμετάσχει σε αναγνωρίσεις, πρέπει να φορέσει λάστιχα καθημερινά για οδήγηση στην άσφαλτο. Κατάλαβαν οι χαζοιταλοί, ότι έτσι, δεν καταστρέφονται οι δρόμοι και τερματίζουν αρκετοί αφού οι δρόμοι δεν καταστρέφουν τα αυτοκίνητα.
Αλήθεια, τόσο δύσκολο είναι να θεσμοθετηθεί και εδώ από την Ομοσπονδία ή χρήση συμβατικών ελαστικών στις αναγνωρίσεις; Είναι τόσο δύσκολο να αφαιρεθούν ορισμένες άδειες από την τροχαία σε τύπους που κινούνται με ταχύτητα αγώνα σε ανοιχτούς στην κυκλοφορία δρόμους; Είναι τόσο δύσκολο να πει ευθέως η Ομοσπονδία ότι τα ράλι γίνονται πλέον με κάποιους κανονισμούς διεθνώς και αν θέλετε να λέγεστε οδηγοί ράλι εφαρμόστε τους, αλλιώς είσαστε κάτι καρικατούρες οδηγών- συνοδηγών που δεν ξέρουν να περιγράψουν μία διαδρομή; Υπάρχει τόσο μεγάλο κόμπλεξ στο χώρο των ράλι και τόση αβεβαιότητα περί του αποτελέσματος, ώστε να απαιτούνται μέρες και μέρες “αναγνωρίσεων” με σχεδόν αγωνιστικό αυτοκίνητο και ταχύτητες αγώνα; Προφανώς, οπότε και η Ομοσπονδία, ή επιτροπή ράλι, η ΕΠΑ , περί άλλα τυρβάζουν, ώστε να μην έλθουν σε αντιπαράθεση με τους “γέρους” κάθε ηλικίας που “κοσμούν” τη λίστα συμμετοχών κάθε αγώνα.
Βέβαια, θα πει κάποιος, η ερμηνεία του αδιαμφισβήτητου αποτελέσματος των υπερβολικά περισσότερων εγκαταλείψεων στα χωμάτινα ράλι στην Ελλάδα σε σχέση με την Ιταλία, είναι αυθαίρετη, διότι “πιέζω” την πραγματικότητα να συμφωνήσει με αυτό που θέλω να υποδείξω αποδεικνύοντάς το. Άρα, ας δεχτούμε ότι δεν φταίει η κακή ποιότητα του χώματος την οποία δημιουργούμε (είτε) οι ίδιοι οι συμμετέχοντες. Τι θα μπορούσε να ευθύνεται για τις πολλές εγκαταλείψεις; Να μερικές δημοφιλείς, αλλά παντελώς αστήρικτες απαντήσεις: α). Τα απομεινάρια της κρίσης, που μας δυσκολεύουν ακόμη στην καλή προετοιμασία των αγωνιστικών μας. (Όχι, δεν συμμετέχουν στους Ελληνικούς αγώνες σύγχρονα αυτοκίνητα rally2 , rally 3 και rally 4, αλλά μόνο αυτοκίνητα 20ετίας και βάλε) β) Οι γρήγοροι “βγαίνουν” (από το δρόμο, για τους μη “ειδικούς” τυχόν αναγνώστες). Είδατε οι καημένοι οι γρήγοροι, έ; Κρίμα! Κατάρα στους αργούς που κερδίζουν τερματίζοντας!!!! γ) Ο απατεώνας μηχανικός που ενώ πληρώθηκε να μετατρέψει σε “τάνκς “ το αγωνιστικό, δεν το έκανε. δ) Ο οργανωτής που ενώ υποσχέθηκε καθάρισμα των ειδικών δεν το έκανε. Έχω ίδια άποψη επί του θέματος όταν προ 3ετίας έστειλα φωτογραφίες στην ΟΜΑΕ (ΕΠΑ) για την κατάντια του προ εβδομάδος (τότε) φτιαγμένου δρόμου από τα πολλά περάσματα των πρωταθλητών μας. Καλά, συνεχίστε γράφοντας ό,τι θέλετε. Να είσαστε σίγουροι ότι θα έχει ακουστεί.
Και στην άσφαλτο; Τι συμβαίνει εκεί με τις εγκαταλείψεις σε σχέση με τη γείτονα; Ακολουθείται το ίδιο μοντέλο; Ο πίνακας 4 ακολουθεί τη λογική του πίνακα 1 για το χώμα. Δείτε τον:
Ο πίνακας 4 περιλαμβάνει από Ελληνικής πλευράς 2 ασφάλτινα ράλι του 2023 και τα πρωταθληματικά ράλι του 2021, αφού το 2022 δεν έγιναν αγώνες, ενώ από Ιταλικής πλευράς περιλαμβάνει το πρωτάθλημα ασφάλτου του 2022 και τους μέχρι τη Δευτέρα 17/7/23 τελεσθέντες αγώνες του πρωταθλήματος ασφάλτου.
Ο πίνακας 5 είναι ο αντίστοιχος 2 για το χώμα. Παρατηρήστε το ποσοστό των εγκαταλείψεων είναι για μεν την Ελλάδα 27,51%, ενώ για την Ιταλία 25,71%. Άλλο άξιο λόγου είναι η μέση ταχύτητα του 1ου γενικής, που ενώ στην Ελλάδα είναι 114,3 (!) χλμ, στην “πτωχή” Ιταλία είναι μόλις 91,98 χλμ/ώρα. Το τελευταίο μας κάνει να θεωρήσουμε ότι είτε οι ειδικές μας προσομοιάζουν εθνικές οδούς, είτε τα συμμετέχοντα αυτοκίνητα στην άσφαλτο είναι τελευταίας τεχνολογίας σε σχέση με τα Ιταλικά. Βέβαια, υπάρχει και άλλη μία ερμηνεία: Οι άπειρες τον αριθμό και την ταχύτητα αναγνωρίσεις σε ειδικές που σπάνια αλλάζουν, έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα: Στα ασφάλτινα ράλι μας πετυχαίνουμε ταχύτητες αγώνων πίστας! Εντυπωσιακό!
Ας επιστρέψουμε στις εγκαταλείψεις, στον πίνακα 6
Μπήκα στον πειρασμό να αντιπαραβάλλω εκτός από το ποσοστό των εγκαταλείψεων, το μήκος των ειδικών και τη μέση ταχύτητα του νικητή, στις δύο χώρες. Τα δύο τελευταία, έχουν πιθανότητα λιγότερο από μία φορά στις χίλιες να θεωρηθούν οι διαφορές μεταξύ τους τυχαίες, δηλαδή, ναι, οι Ιταλοί κάνουν κατά μεσο όρο 15 χλμ ειδικών περισσότερα στους αγώνες τους σε σχέση με εμάς και εμείς επιτυγχάνουμε 22 χλμ μεγαλύτερη μέση ωριαία από αυτούς στις ειδικές μας (τους σκίσαμε). Το ποσοστό των εγκαταλείψεων που μας ενδιαφέρει όμως, 60,1 φορές στις 100, μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται εκ της τύχης, άρα δεν είναι συστηματικό. Μπορούμε σχετικά άφοβα να υποθέσουμε ότι το ποσοστό των εγκαταλείψεων στα ασφάλτινα πρωταθληματικά ράλι των δύο χωρών, είναι το ίδιο.
Ναι, έ; Για να δούμε τις αντίστοιχες “χωμάτινες” ερμηνείες:
α). Τα απομεινάρια της κρίσης, που μας δυσκολεύουν ακόμη στην καλή προετοιμασία των αγωνιστικών μας. Χα! Η κρίση δεν άγγιξε την άσφαλτο, ή τουλάχιστον την άγγιξε όσο τους Ιταλούς ασφάλτινους. β) Οι γρήγοροι “βγαίνουν” Προφανώς δεν υπάρχουν γρήγοροι στην άσφαλτο, τουλάχιστον σε σχέση με τους Ιταλούς.
Αγαπητοί μου, όσα περάσματα και να κάνει κάποιος στην άσφαλτο, σπάνια θα χαλάσει ο δρόμος (δεν θα χαλάσει), για αυτό και οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις εγκαταλείψεις χώματος – ασφάλτου, Ελλάδας- Ιταλίας.
Η μια και μοναδική ελπίδα ώστε να τερματίζουμε περισσότεροι σε καλό χωμάτινο οδόστρωμα, είναι η άμεση κατάργηση των χωμάτινων ελαστικών στις αναγνωρίσεις και αν όχι η απότομη, τουλάχιστον η σταδιακή μείωση του αριθμού των αναγνωρίσεων.
Υστερόγραφη κακία: Αν δεν ξέρετε πώς να περιγράψετε μία ειδική, κυκλοφορούν βιβλία ακόμη και στα ελληνικά, αλλά μου διαφεύγουν οι τίτλοι.
Για το Rallyschool.gr
Λάμπης Κουρτέσης
